Nie będzie niczym odkrywczym stwierdzenie, że żadne polskie przepisy nie regulują wprost problematyki „testamentu życia”.
Czy jednak można z pewnych norm prawnych odkodować wytyczne pozwalające na dokonanie prawnej kwalifikacji konkretnych sytuacji, a w konsekwencji określić skutki prawne?
Stosownie do art. 9 Europejskiej Konwencji Bioetycznej należy uwzględnić wcześniej wyrażone życzenie pacjenta co do podjętych działań leczniczych, jeżeli w chwili ich przeprowadzania nie może on już wyrazić swojej woli. Polska nie ratyfikowała jednak do dnia dzisiejszego Konwencji.
Panuje też przekonanie, że przepisy ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty nic nie wyjaśniają w tym zakresie.
Ale warto przypomnieć tutaj postanowienie SN z 27.10.2005 r. (III CK 155/05, Lex nr 172101), który wskazał, że:
oświadczenie pacjenta wyrażone na wypadek utraty przytomności, określające wolę dotyczącą postępowania lekarza w stosunku do niego w sytuacjach leczniczych, które mogą zaistnieć, jest dla lekarza – jeżeli zostało złożone w sposób wyraźny i jednoznaczny – wiążące.
Wydaje się nam często, że Polska jest w tej kwestii jakimś zacofanym krajem i stąd problemy.
Ale te i podobne problemy w jeszcze większym stopniu uwidaczniają się w krajach Zachodu, gdzie lekarz styka się z wielokulturowością pacjentów.
Przykładowo w Niemczech w sytuacji, gdy rodzice odmawiają ze względów religijnych zgody na pomoc dziecku, niezwłocznie sąd ogranicza prawa rodzicielskie i zezwala lekarzowi na pomoc. W takiej sytuacji lekarz jest chroniony.
A czy u nas lekarz i podmiot leczniczy są wystarczająco chronieni?
Czytaj też: Ryzyko prawne prowadzenia gabinetu w dobie koronawirusa
{ 1 komentarz… przeczytaj go poniżej albo dodaj swój }
Rzeczywiście wydaje mi się, że prawo w Polsce niedostatecznie chroni lekarzy, ale kto się ma o to upominać jak nie oni sami? Moim zdaniem jest wiele do zmienienia, np. ustawa o zawodzie psychologa? Gdzie ona jest?